Yemek yapmak nasıl bir duygu, duygu mu? İhtiyaç mı? İhtiyacımız var diye mi yemek yaparız veya yeriz veya bu tamamen içgüdüsel bir şey mi? Bu konu beni hep düşündürmüştür. İnsan yanlız olsa yemekle bağı ne kadar olur? Ama ailesi varsa hele de çocukları varsa yemek onun için ne kadar önemli olur. Ya da her şekilde insan doyabilir sadece insan demiyelim biz yedi boyunca dünya güzel bir köpeğimizle yaşadık.20 ay önce kaybettik. Adı Betiş idi. Aslı onu sokak da bulmuştu ve hayatımızdaki en anlamlı yedi yıl böyle başlamıştı. Konuşmayan ve gülmeyen ama bizi herşeyden çok seven bir canlımız vardı. Betişle ilgili çok anı yazarım ama burada anlatmak istediğim en önemli konu yemek ve doymakla ilgili, bizler sabah evden çıktığımız da onun için koyduğumuz mamasına biz gelene kadar hiç dokunmamasıydı. Bütün gün karnı aç olduğu halde hiç yemezdi ama birimiz geldiğinde önce bizi karşılar sonra mama kabında bir tek mama alır bizim karşımızda onu yer sonra bu işlemi tekrarlamaya başlardı. Ben bunu gördüğüm her gün ona vermek istediği mesajı aldığımız söylerdim " sizinle olmak istiyorum-siz varsanız yemek yiyeceğim" İşte bir yemek yemek hikayesi gerçek ama insan böyle düşünür mü acaba evet yemek hayatımızda ne kadar yer tutabilir yemek mi? hazırlamak mı? sunmak mı? yaşamak mı? ihtiyaç mı? veya kaç kişi için veya ne için aç kalabiliriz?